Tata czyta, czyli co w książce piszczy
Lepolod Tyrmand "Tyrmand Warszawski"
Tyrmand. Znacie? Długo się zastanawiałem nad tym, czy warto spojrzeć na książki autorstwa ikony z okresu rozbudowy komunizmu w Polsce. To coś jak dzisiaj wielu nawołuje do tego, aby nie czytać Dostojewskiego, Bułhakowa, Puszkina. Taki trochę naznaczony niechcianym piętnem autor, którego dźwięk nazwiska powinien od razu zadziałać tak, jak na Putina działają informacje z frontu. I już kawy nie potrzeba. Postanowiłem jednak sięgnąć po jego twórczość nie z powodów ideologicznych, ale chciałem poczytać coś zupełnie innego. Szczególnie że w ostatnich dniach zakończyłem dość długą podróż przez życie największego mitomana i naukowca, Leonarda Da Vinci. O tym jednak nie dzisiaj.
Oślepłem, krótka rozprawa o wyższości treści pisanej, nad filmową.
Mam często takie wrażenie, szczególnie wtedy, kiedy czytam książkę po obejrzeniu filmu, że to, co czytam: treść, opis postaci, miejsc, opisy akcji, mam już za sobą, że już to przeżyłem. Czy można wygrać w wątku, co jest „lepsze”: książka czy film? Zapraszam do osobistej rozprawy na ten temat, który od zawsze jest dla mnie wielką zagadką: Jak to się dzieje, że książki zajmują o wiele więcej czasu, niż ekranizacja, a w sumie opowiadają dokładnie o tym samym. A może nie mam racji?
Pomimo tego, że pierwsze ekranizacje książek, jakie pamiętam, to byli „Krzyżacy” pana Forda, to był „Pan Samochodzik i Templariusze”, później „Potop”, „Ziemia obiecana”, to skupię się na tym, co w ostatnich latach obejrzałem, a potem przeczytałem. Ze smutkiem odniosę się do tego, dlaczego popełniłem błąd, że w takiej kolejności, a na koniec, ocenię swoim mało obiektywnym okiem, jak się ekranizuje w Polsce, a jak np. wygląda to w przypadku Szwecji.
Czytaj więcej: Oślepłem, krótka rozprawa o wyższości treści pisanej, nad filmową.
Donald Tusk "Szczerze", ale czy tak do końca?
Lubicie politykę? Pewnie tak średnio. Chociaż polityka mnie dotyka każdego dnia, to, jest to związek bez wzajemności. Ta niechęć, to nie tylko szereg zmian, zachodzących w kraju, z którego coraz trudniej jest mi się wyrwać, zawężanie wolności, za chwilę wymuszanie na moich dzieciach chodzenia na etykę. Dlatego, dość długo czekał na mnie Donald Tusk, ze swoją „Szczerą” opowieścią, która powstała w okresie, kiedy został wybrany na stanowisko Prezydenta Europy.
Sam nie wiem, jak to się stało, że kupiłem tę książkę, chociaż nie miałem zamiaru jej czytać. Nie jestem ani wielkim przeciwnikiem Pana Tuska, ani jego zwolennikiem. Po prostu uważam, że jak każdy ważny, decyzyjny polityk, miał w swojej historii decyzje mniej, lub bardziej udane.
Czytaj więcej: Donald Tusk "Szczerze", ale czy tak do końca?
Oldze Tokarczuk słów kilka.
Na świecie występuje całkiem sporo niezmiennych praw, zasad. Wiele z nich są to stałe prawa, spisane i udowodnione raz a dobrze, a inne wywracają świat do góry nogami, jak chociażby odkrycie, że to nie Słońce kręci się dookoła Ziemi. Prawa fizyczne, zasady chemiczne, twierdzenia matematyczne… Od wielu lat dostrzegam kolejne, bardzo istotne, niedające spokoju ducha, prawo Tokarczuk.
Jak to z Reymontem i Dostojewskim na randkę się wybrałem.
Jak to jest, skorzystać z maszyny czasu, i wybrać się w podróż do przyszłości? Nic trudniejszego. Najprostszym krokiem, jest odłożenie na chwilę literatury współczesnej, i odkurzenie dzieł Dostojewskiego, Reymonta, Sienkiewicza, Puszkina, DeFoe, niezapomnianego Miguela de Cervantesa. Celowo nie wspominam o naszych rodzimych twórcach, którym zamierzam poświęcić więcej czasu, w swoich krótkich tekstach.
Czytaj więcej: Jak to z Reymontem i Dostojewskim na randkę się wybrałem.
Klasyka prawdę ci powie.
To niezbity fakt. Książki pióra, a raczej klawiatury naszej najbardziej aktualnej Noblistki, to nie jest łatwy spacerek. Zrozumiałe, że wielu chciałoby zrozumieć, co też Ona ma na myśli, i niechcący, albo i z pełną premedytacją, robią sobie sporą krzywdę. Taki nowoczesny model umysłowego masochizmu. Język Pani Olgi jest tak Tokarczukowy. Trzeba mieć spore pokłady i cierpliwości, i świadomości, po co się sięga, bo nie zostawia Ona swojego czytelnika w spokoju duszy, jeszcze długo po zamknięciu okładki. Przypomina mi to stan emocjonujący pewnego bohatera innej książki, którego sobie odświeżyłem po latach. Przypomina mi to Raskolnikowa.
Służba do grobowej deski - o kobietach, które swoim Paniom się kłaniały.
Przekartkowałem to i owo w ostatnim czasie. Wróciłem na chwilę do Sztokholmu, aby nie wiedzieć czemu, znaleźć się w Moskwie, w trzeciej części paraMaillenium. Moim zdaniem, słabej kontynuacji dzieła Stiega Larssona. Wmieszałem się w drugą opowieść o Macierewiczu, co kiepsko odbiło się na moim zdrowiu, nie tylko psychicznym. Zahaczyłem o „Czerwoną”, dość udaną powieść sensacyjną, w której nie koniecznie się zakochałem, ale nie jestem zawiedziony tym krótkim związkiem.
Dlaczego o tym piszę? Ponieważ podzielam opinię, że jeżeli biorę do ręki kolejną książkę, i kolejną, to w tym samym momencie zawieram z ich autorami umowę, że w zamian za czas poświęcony lekturze, autor zabierze mnie w świat, gdzie ten czas zostanie dobrze spożytkowany.
Czytaj więcej: Służba do grobowej deski - o kobietach, które swoim Paniom się kłaniały.
Yuval Noah Harari „Sapiens” - traktat dla ludzi o ludziach.
„Od porządku wyobrażonego nie ma ucieczki. Kiedy burzymy mury więzienia i wyrywamy się na wolność, w rzeczywistości biegniemy po bardziej przestronnym spacerniaku, większego więzienia”
Dzielimy się tutaj wrażeniami z gatunkami literatury, polecamy sobie książki ważne, cenne, te ku pokrzepieniu serca, a czasami takie, po których pozostaje dziura w duszy i sercu.
Nie każdy tytuł jest po to, aby od razu roznosić w pył stosunek do świata czy ludzi.
Czytaj więcej: Yuval Noah Harari „Sapiens” - traktat dla ludzi o ludziach.
Czy Bóg wybaczy?
„Wypuściłbym z więzienia siostrę Bernadettę i wsadziłbym tam tych wszystkich nauczycieli, wizytatorów, psychologów, którzy wiedzieli o sytuacji w ośrodku lub mogli ją sprawdzić. Niech na własnej skórze doświadczą tego, co przez lata czuły dzieci. A jak siostra będzie na wolności, to wreszcie poczują, co oznacza słowo „niesprawiedliwość”.”
Przebrnąłem. W jeden dzień. Nie wiem tylko, po co mi to było. Zgwałciłem się w historię, która nie ma żadnego ludzkiego obrazu, a zawiera tylko i wyłącznie obraz bólu, cierpienia, a nawet zdrady.
Okruch życia...
"Okruch" Anna Ficner - Ogonowska
Powiedziałem sobie kiedyś. Nigdy w życiu, żadnych romansideł, które nawkładają mi do głowy, że Ona koniecznie fantastyczna, idealnej figurze, wyemancypowana dama z listą potrzeb bez końca i oczywiście bez wad, a On wysoki brunet, przystojny, o błękitnych oczach, manierach najwyższych lotów... Powiedziałem sobie i tak też się stało.
Więcej artykułów…
Strona 1 z 2
